Ιστορικά, στα Μεσογειακά οικοσυστήματα όπου κατά κανόνα ο ρυθμός αποδόμησης της βιομάζας είναι μικρότερος από τον ρυθμό παραγωγής της, τα δύο στοιχεία που απέτρεπαν τη συσσώρευση καύσιμης ύλης πέρα από κάποιο επίπεδο ήταν η απομάκρυνσή της από τον άνθρωπο ή τα ζώα και η φωτιά. Σε προηγούμενες εποχές, η ύπαρξη αυξημένου αγροτικού πληθυσμού που είχε σημαντικές ανάγκες για ενέργεια, ξυλεία και κτηνοτροφία που τα εξασφάλιζε από γειτονικές δασικές περιοχές, διατηρούσαν την ένταση, τη συχνότητα και το μέγεθος των δασικών πυρκαγιών σε χαμηλά επίπεδα. Το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ωστόσο, έφερε την μαζική εγκατάλειψη της υπαίθρου και τη δημιουργία μεγάλων αστικών κέντρων, με αποτέλεσμα τη μείωση της χρήσης της δασικής γης. Η εγκατάλειψη αυτή σε συνδυασμό με την ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής των πυρκαγιών είχαν σαν αποτέλεσμα τη συσσώρευση καύσιμης ύλης που με τη σειρά της είχε άμεση επίδραση στη συχνότητα των δασικών πυρκαγιών, τη συμπεριφορά τους και την τελική έκτασή τους, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες Μεσογειακές χώρες της Ευρώπης. Ειδικά τα τελευταία 20 χρόνια, οι καμένες εκτάσεις σε όλη την Ευρωπαϊκή Μεσόγειο, σχεδόν, τριπλασιάστηκαν. Για χώρες όμως, όπως η Τουρκία, το Μαρόκο και η Τυνησία αυτό δεν ισχύει, καθώς εκεί η χρήση της υπαίθρου είναι ακόμα σε υψηλά επίπεδα και έτσι το πρόβλημα των πυρκαγιών είναι περιορισμένο.

 

Αν υποθέσουμε ότι δεν είναι δυνατό να αυξήσουμε τη χρήση της βιομάζας των Ευρωπαϊκών Μεσογειακών δασών στα παλαιότερα επίπεδα, ο μόνος τρόπος για να μειωθούν οι καταστροφικές πυρκαγιές είναι η κατάλληλη τροποποίηση των καυσίμων, έτσι ώστε να έχουμε μειωμένο κίνδυνο πυρκαγιάς. Οι φορείς διαχείρισης των δασών στις Νότιες Ευρωπαϊκές χώρες έχουν αρχίσει να το κατανοούν κατά την τελευταία δεκαετία. Σε αυτό βοήθησε τόσο η Ευρωπαϊκή έρευνα στις πυρκαγιές από το 1990 και μετά, όσο και η μελέτη της διεθνούς βιβλιογραφίας και των παραδειγμάτων από άλλες περιοχές με Μεσογειακό κλίμα και τύπους βλάστησης όπως η California στις ΗΠΑ, η Αυστραλία, κλπ.). Στις συγκεκριμένες χώρες, τα προβλήματα εμφανίστηκαν αρκετά νωρίτερα, εξαιτίας της ιστορικά χαμηλότερης πυκνότητας του πληθυσμού, της οικονομικής προόδου που έγινε ενωρίτερα και της αστικοποίησης που ακολούθησε. Επιπλέον, η επέκταση οικισμών μέσα σε δασικές εκτάσεις με εύφλεκτη βλάστηση είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία εκτεταμένων ζωνών μίξης δασών-οικισμών με πολύ αυξημένα προβλήματα κινδύνου πυρκαγιάς και τεράστιο δυναμικό καταστροφής, Στις ΗΠΑ αυτό διαπιστώθηκε ήδη από τη δεκαετία του 1980 (O’Neill 1988). δεν άργησε όμως να γίνει εμφανές και στον υπόλοιπο κόσμο. Οι Μεσογειακές χώρες αν και δεν έχουν την αποκλειστικότητα του προβλήματος το αντιμετωπίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό, σχετιζόμενο κυρίως με την τουριστική ανάπτυξη και τη δόμηση περιοχών παραθεριστικής κατοικίας.